Za czasów Karola Wielkiego król miał prawo wyznaczać adwokatów, ale wiele instytucji kościelnych uzyskało prawo wyborcze. Początkowo nie był to urząd dziedziczny, a nawet dożywotni; w okresie postkarolińskim przekształcił się on jednak w urząd dziedziczny i sprawowany był przez potężnych szlachtę, która nieustannie starała się poszerzać swoje prawa w związku z kościołem czy klasztorem. Już w IX wieku uchwalono dekrety soborowe, aby chronić instytucje kościelne przed nadmiernymi roszczeniami ich adwokatów, którzy w rzeczywistości stali się pod wieloma względami dużym obciążeniem dla swoich klientów kościelnych. Zajmowali się powierzonym im dobytkiem jak własną własnością, plądrowali majątek kościelny, zawłaszczali dziesięcinę i inne dochody oraz uciskali w każdy możliwy sposób tych, których mieli chronić.
Urszula Zajko Białystok – Kancelaria adwokacka – mamy duże doświadczenie w sprawach rodzinnych
Biuro, ponieważ oferowało wiele korzyści, było chętnie poszukiwane. Nadmierne roszczenia adwokatów wywołały wiele sporów między nimi a kościołami i klasztorami. Biskupi i opat, których prawa zostały poważnie ograniczone, zwrócili się do cesarza Świętego Cesarstwa Rzymskiego i papieża o ochronę. W XII w. w Rzymie pojawiły się poważne ostrzeżenia, w których ograniczano działania adwokatów pod groźbą surowych kar kościelnych, co do tej pory nie położyło kresu wszystkim nadużyciom, jakie miały miejsce. W niektórych przypadkach cesarze i książęta sprawowali urząd adwokata, w którym to przypadku wyznaczali zastępców (subadwokatów) do ich reprezentowania.
We Francji adwokaci, znani jako avoués, byli dwojakiego rodzaju. Pierwszym z nich byli wielcy baronowie, którzy byli orędownikami klasztoru lub opactwa raczej jako urzędnicy niż jako lenno, chociaż zostali oni wynagrodzeni za ochronę, jaką zapewnia im domena i dochody z głoszenia kazań przyznane przez opactwo; tak więc książę Normandii był orędownikiem prawie wszystkich opactw w księstwie. Do drugiej klasy zaliczali się drobnicy, którzy utrzymywali swoje orędownictwo jako dziedziczne lenno, a często jako jedyny środek utrzymania. Avoué opactwa z tej klasy odpowiadało nazwisku biskupa. Ich zadaniem było reprezentowanie opata jako feudalnego pana, działanie w charakterze jego przedstawiciela przed sądami przełożonego, wymierzanie świeckiej sprawiedliwości w imieniu opata w sądzie opactwa i prowadzenie walki pod sztandarem patrona.
Przeprowadziliśmy już setki spraw związanych z naruszeniem prawa cywilnego
W X i XI wieku kościelny adwokat znany był również jako kustosz lub adiutator. Początkowo adwokatami byli tylko hrabiowie i książęta, ale pod koniec XI w. nadano go tylko kasztelanom. Mnisi zazwyczaj konsultowali się z adwokatem przed wyborem nowego opata, co dawało mu wpływ na wybór. Gdy szlachcic założył lub zreformował klasztor, zwykle był jego orędownikiem. W XII wieku, w wyniku reform gregoriańskich, urząd rzecznika praw obywatelskich podupadł. Na przykład Zakon Cystersów nigdy nie zezwolił na działalność świeckich adwokatów.